به گزارش بنیان به نقل از medicalxpress، تیمی بین المللی از محققین به ارزیابی این امر پرداخته اند که چگونه کلاژن به عنوان فراوان ترین پروتئین بدن می تواند برای ایجاد داربست هایی که معمولا در مهندسی بافت بکار گرفته می شوند، استفاده شود. چالشی که پزشکان در استفاده از داربست ها در مهندسی بافت با آن مواجه هستند، کنترل روشی است که طی آن فیبرها شکل فیزیکی به خود می گیرند و با عملکرد فیزیولوژیک طبیعی بدن میزبان برهمکنش نشان می دهند. اگرچه داربست های بافتی معمولا حاوی داروهای آنتی بیوتیک برای مهار عفونت باکتریایی هستند، اما در سال های اخیر مشکلات زیادی در استفاده از ایمپلنت های مشبک برای ترمیم بافت های آسیب دیده یا تضعیف شده در شکم برخی از خانم ها گزارش شده است.

مطالعه ای که در دانشکده داروسازی مدوی نشان داده است که اضافه کردن کلاژن منجر به کاهش کلی در مورفولوژی فیبرها و کاهش میانگین قطر فیبرها می شود و در نتیجه ایمپلنت های مشبک را به صورت نرم تر در می آورد. استفاده از کلاژن آزادسازی موثرتر داروهای آنتی بیوتیک های موجود در این ایمپلنت ها را نیز افزایش می دهد. این یافته ها پیشنهاد می دهد که فرایند تلفیق کردن پلیمرهای طبیعی مانند کلاژن به درون داربست های بافتی سنتتیک می تواند منجر به زیست سازگاری و استفاده بهینه تر از ساختارهای مهندسی بافت شده درون بدن انسان شود.